گرانول هیدروکسید آهن (gfh) جاذبی برای حذف آرسنات و آرسنیت از آب آشامیدنی

چکیده زمینه و هدف: آلودگی آبهای زیر زمینی به آرسنیک به عنوان یک مشکل بزرگ مورد توجه خاص می باشد و گزارشهای متعددی از آلودگی آبهای سطحی و زیر زمینی به آرسنیک به خصوص دو گونه آرسنات و آرسنیت در دسترس می باشد که در این بین بعضی از مناطق استان کردستان نیز دچار این مشکل می باشند. فن آوریهای متعددی برای حذف آرسنیک از آب آشامیدنی وجود دارد که عموماً دارای هزینه های بالا می باشند. روش بررسی: در این مطالعه از gfh به عنوان یک جاذب تقریباً جدید برای حذف آرسنات و آرسنیت در سه غلظت 5/0، 1 و 2 میلی گرم در لیتر و در وزنهای 25/0، 5/0، 1 و 5/1 گرم استفاده شد و تغییرات اثر زمان، غلظت، ph ، وزن جاذب، میزان آهن افزوده شده به آب در حین فرآیند حذف و اثر یونهای سولفات و کلراید در فرآیند حذف و همچنین تبعیت فرآیند جذب از معادلات فروندلیخ و لانگموئر مورد بررسی قرار گرفت و از نرم افزار excel برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمایشات نشان داد که gfh دارای راندمان حذف 95 ، 5/86 و 75/83 درصدی آرسنات as (v) و 91، 5/83 و 80 درصدی آرسنیت as(iii) به ترتیب در سه غلظت اولیه 5/0، 1 و 2 میلی گرم در لیتر هر دو گونه آرسنات و آرسنیت در ph حدود 5/7، زمان تماس 30 دقیقه و دز جاذب 5/0 گرم در لیتر می باشد. همچنین یونهای سولفات و کلراید تأثیر چندانی در کارایی حذف ندارند. فرآیند جذب آرسنات و آرسنیت توسط gfh از ایزوترم جذب فروندلیخ با ضرائب همبستگی 96/0=r2 تبعیت یکسانی را نشان می دهد در حالی که آرسنات با ضریب همبستگی 94/0=r2 نسبت به آرسنیت با داشتن ضریب همبستگی 92/0=r2 تبعیت بیشتری را از ایزوترم جذب لانگموئر نشان می دهد. نتایج همچنین نشان دادند که میزان آهن افزوده شده به محیط بیشتر از مقدار استاندارد 3/0 میلی گرم در لیتر آب آشامیدنی می باشد. نتیجه گیری: جاذب gfh را می توان برای مناطق آلوده کشور به خصوص استان کردستان استفاده نمود چراکه دارای کارایی بالای حذف هر دو نوع آرسنات و آرسنیت بوده، نیاز به اصلاح ph آب می باشد و این در حالی است که دارای معایبی نظیر اضافه نمودن آهن به آب، وارداتی بودن و هزینه نسبتاً بالای اولیه می باشد که البته مشکل آهن اضافه شده به محیط را می توان توسط روشهای معمول حذف نمود. کلید واژه ها: آب آشامیدنی، آرسنات، آرسنیت، گرانول هیدروکسید آهن (gfh)، جذب وصول مقاله: 8/1/87 اصلاح نهایی: 13/3/87 پذیرش مقاله: 3/5/87